Fallen Angel

Tüm serzenişlerimin bütünleşmiş görüntüsü tam olarak bu resim. Bilmem siz bu resme bakınca ne görüyorsunuz, ancak ben kendimi görüyorum. Kabul edilmesi ne kadar zor olsada, şeytana empati yapabilme yetisini bana kazandırıyor. Belki bu bir kazanç değildir, aksine bir kayıptır belki. Ancak kimin umrunda ? İçimde ve gözlerimde bir kin, öfke, nefret yok onun aksine. Ama mutlak derece kırgınlığın ve acının bir görüntüsü var. Ve kaybetmenin o soluk gerçekliği. Çok küçükken ağladığımda; bir aynanın karşısına geçer, kendimi izlerdim. Yüzüme baktığımda acıdığımı hissederdim. Tüm olanlar karşısındaki kendime, acıdığımı. Şimdi bakmaya cesaretim yok sanırım. Çünkü acımakla bitmeyecektir hissedeceklerim. Şeytan bu tabloda yüzünü saklamaya çalışıyor mu bilmiyorum. Ancak eğer saklıyorsa, saklamasının nedenini anlamak çok zor olmamalı. Duygular patlak verdikleri an asla saklanma gereği duymazlar. Ve onların açığa çıkışıyla birlikte beden kendine engel olmak ister. Yüzün bir bölümü engel olmak ister ama başaramaz. Gözler engel olmaya çalışır ama başaramaz. Dudaklar, kaşlar dener dener durur. Ancak geriye yüzü saklamak kalır. Tıpkı diğer duyguları saklamaya çalıştığımız gibi. Bazen kendime bile söylemeye çekindiğim şeyleri, vücudumun benden habersiz herkese söylemesi işin en kötü tarafı bence. Her neyse gel gelelim Lucifer'e: İçi hiddetle dolmuş, öfke, kin ve kalp kırıklığıyla bütünleşmiş biri o. Belki suçu kibri ve başkaldırısıdır. Ancak ona tüm bu anlamları kazandıranın ve o anlamlara göre var olmasını sağlayanın suçu hiç yok mudur ?