Kendimden beklemezdim dediğim ne varsa birer birer çıkıyor meydana. Kendini bütün olarak tanımak sanırım bu yüzden böylesine ağır bir yük ve böylesine can sıkıcı bir hezimet. Zaman diyordum, onu unutmamam lazım. Tabi bu zamanla beraber gelişen yabancılaşma durumuda unutulmamalı. Korkarak yaşamak bir saçmalıkken, kendine zamanla yabancılaşmak başlı başına bir kaos. Korkarım ben gün geçtikçe sanki kendimi daha çok anlıyor gibiyim. Tüm bu süre zarfında aslında ne çok yabancı kalmışım ona. Şimdilerde ise daha iyimser yaklaşıyorum gibi. Zaten yabancılıkta yavaş yavaş bittiği için, birbirimizi daha iyi anlıyor gibiyiz. Zaten bu kaotik ve pislik barından dünyada, birbirimizden başka kimimiz kaldı ki?
Başka insanların başka şeyleri hep vardı, hep olacak. Tüm bu koşuşturmaca arasında unutulan benlik duygusu aslında çok ama çok trajikomik. Ben eskiden hep benden bahsederim sanardım, ben ben olalı hiç tanıyamamış meğersem beni. Hatamın farkındayım ya da belki sadece öyle olmasını umuyorum. Tüm bu egzajere olayların bir sonucu olmalı. Tanıdığımı sandığım ben, belki sonuçlara değil hep nedenlere baktı bu zamana kadar. Ancak sonuçlardan asla kaçınılmamalıydı. Bir bütün olarak baktığımda bir sonuçtan ibaretim. Bugün baharın 2. ayı, doğumuma 8 gün kaldı. Nedenlerle doğdum, sonuçlarla öleceğim. Ne malum belki yine yanılırım. Bunları söyleyen ben miyim sanki ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder